پارک قبرستان!!

سنگ قبر که مرا یاد "پارک قبرستان" سر کوچه مان می اندازد. یاد الاکلنگی که هر وقت سوارش می شوی بی شک مرگ را جلوی چشمانت می بینی! یاد قبر هایی که روزی روزگاری سنگ داشتند و حالا زمین فوتبال پسرک های محله شده اند!

پارکی که سر راه هر روزه ام هست و با دیدن سنگ قبرهای افتاده در یک کنار و پسرک های مشغول بازی، با خودم می گویم:«نُچ، اینجا جای مردن نیست، خدا جان لطفی کن و عزرائیل را در وطن بفرست سراغم؟!!» دعای هر روزه ام شده. و کار هر روزه ام که بعد ناخواسته دلم پر کشد ایران و بهشت زهرا...بهشت زهرا و آن سنگ قبر مشکی رنگ و عکس عزیزم که روی آن حک شده. و من چه دوست می داشتم جمعه صبح هایی را که راهی بهشت زهرا می شدیم و بوسه باران می کردم آن سنگ قبر مشکی رنگ را...

سنگ قبری که مرا یاد مرگ می اندازد و چه خوب است اگر گاه گداری به یاد بیاورم که نیامده ام برای ماندن و اینجا ایستگاه آخر نیست!